نوروپاتی دیابتی

نوروپاتي (بيماري اعصاب محيطي) یا نوروپاتی محیطی به معني اختلال در كاركرد اعصاب محيطي بدن است. انتقال دوطرفه پيام‏هاي عصبي بين مغز يا نخاع و اندام‏هاي مختلف بدن از راه اعصاب محيطي صورت مي‏گيرد.

 اعصاب، ساختمان‏هاي بلند و باريكي هستند كه حاوي صدها تا هزاران رشته نازك بوده، همه قسمت‏هاي بدن را به مغز مرتبط مي‏سازند. اين اعصاب پيام‏هاي حسي را از اندام‏ها به طرف مغز مي‏برند و پيام‏هاي حركتي را از مغز به اندام‏هاي گوناگون مي‏رسانند. در نوروپاتي كاركرد اين اعصاب دچار اشكال مي‏شود. علامت‏هاي نورپاتي بيشتر شامل كاهش حس و گاهي اوقات درد در دست‏ها و پاها و ساق‏پا است.

 آسيب عصبي ناشي از ديابت، مي‏تواند سبب مشكلاتي در دستگاه گوارش، قلب و كاركرد جنسي شود و موجب سوء هاضمه، اسهال يا يبوست، عفونت مثانه، كاهش قدرت

جنسي و تعرق بيش از حد گردد.

در بعضي افراد ممكن است ضعف و تحليل عضلات نيز مشاهده شود.

 افراد مبتلا به ديابت ممكن است در هر زماني به نوروپاتي دچار شوند اما علامت‏هاي آشكار نوروپاتي معمولاً در طول 10 سال پس از تشخيص ديابت، پديد مي‏آيند. مطابق آمارهاي موجود مي‏توان گفت:

• حدود 60 درصد مبتلايان به ديابت به نوروپاتي مبتلا هستند اما علامتي ندارند.

• تقريباً در 30 تا 40 درصد بيماران ديابتي علامت‏هاي نوروپاتي پديدار مي‏شوند.

نوروپاتي ديابتي به طور معمول در افراد سيگاري، بالاي 40 سال و كساني كه در كنترل قندخون دچار مشكل بوده‏اند، رخ مي‏دهد.

علل ايجاد نوروپاتي ديابتي چيست؟

 عوامل مختلفي در ايجاد نوروپاتي ديابتي مؤثرند كه مي‏توان از قندخون و قشارخون بالا در افراد ديابتي نام برد. فشار خون بالا ممكن است از بين رفتن رگ‏هاي خوني كه اكسيژن و مواد غذايي را به اعصاب حمل مي‏كنند،شود. فشارخون بالا سبب تخريب اعصاب نيز مي‏گردد. همچنين قندخون بالا روي بعضي فعاليت‏هاي شيميايي اعصاب اثر مي‏گذارد.

 علامت‏هاي نوروپاتي ديابتي چيست؟

علامت‏هاي نوروپاتي ديابتي گوناگون است. بي‏حسي و كرختي در پاها اغلب نخستين علامت مي‏باشد. گاهي افراد هيچ‏گونه علامتي ندارند در حالي كه بعضي ديگر به علت علامت‏هاي نوروپاتي به شدت ناتوان مي‏شوند. نوروپاتي ممكن است در عده‏اي موجب پيدايش درد و در گروهي ديگر سبب بي‏دردي (حس نكردن درد) گردد.