بیماری های عروق محیطی

ین بیماری بر شریان های محیطی تاثیر می گذارد، باعث  ضخیم شدن و سفت شدن  و  انعطاف پذیری عروق و همچنین محدود کردن عبور خون می شود بیماری عروق محیطی

می تواند از بزرگترین تا کوچکترین شریان محیطی تاثیر گذارد و . نوروپاتی دیابت می تواند به شدت بیماری عروق محیطی را تشدید کند، و در نتیجه گردش خون را محدود و باعث

کمبود اکسیژن شودبیماری‌های عروق محیطی به بیماری‌هایی گفته می‌شود که عروق خونیِ خارج از قلب و مغز را درگیر می‌کنند. اغب این بیماری در عروقی که خون را به پاها،

دست‌ها، معده یا کلیه‌ها می‌برند، رخ می‌هند.

دو نوع بیماری عروق محیطی وجود دارد:

بیماری‌های عروق محیطیِ عملکردی: که بدون درگیری و نقص در ساختمان عروق است. یعنی عروق از نظر ساختمانی آسیب ندیده‌اند. این بیماری‌ها اغلب سبب عارضه‌ای

می‌شوند که اسپاسم نامیده می‌شود

بیماری عروق محیطیِ ساختمانی: که به وسیله‌ی ایجاد تغییراتی در ساختمان عروق خونی به‌وجود می‌آیند. مانند ایجاد التهاب و تخریب بافتی.

بیماری‌های سرخرگ‌های محیطی، نوعی از بیماری‌های عروق محیطی ساختمانی است که به‌وسیله‌ی رسوب چربی (اترواسکلروزیس) در دیواره‌ی داخلی سرخرگ‌ها به‌وجود

می‌آید. این رسوبات مانع جریان طبیعی خون می‌شوند.

در بیماری‌های عروق محیطی، چربی‌ها در دیواره‌ی داخلی عروق رسوب می‌کنند. این انسداد جریان خون را عمدتاً در سرخرگ‌هایی که به کلیه‌ها، معده، دست‌ها و پاها می روند؛

محدود می‌کند. رها کردن این یماری ب حال خودش، می‌تواند منجر به گانگرن و سیاه شدن دست‌ها یا پاها شده و نهایتاً منحر به قطع عضو می‌گردند. اغلب بیماران مبتلا به

بیماری‌های عروق محیطی را، خطر بالایی از نظر ابتلا به حمله‌‌ی قلبی و سکته‌ی مغزی تهدید می‌کند.

نشانه‌های بیماری‌های عروق محیطی کدامند؟

در مراحل ابتدایی علامت رایج در خون‌رسانی ضعیف اندام تحتانی، شاملِ گرفتگی عضلات، خستگی، احساس سنگینی و درد یا ناراحتی در اندام تحتانی و باسن؛ در حین فعالیت،

است. معمولاً این نشانه ها با متوقف کردن فعالیت، از بین می‌روند. به این نشانه ها اصطلاحاً «لنگش متناوب» می‌گویند.

نشانه های خون رسانی ضغیف به کلیه‌ها، شاملِ افزایش ناگهانی فشار‌خون است که به درمان دارویی به سختی پاسخ داده یا اصلاً پاسخ نمی‌دهد. انسداد شدید عروق کلیوی

ممکن است سبب از دست رفتن عملکرد کلیه و آسیب آن شود.

بیماری‌های عروق محیطی چگونه تشخیص داده می‌شوند؟

تشخیص به‌وسیله ی شرح حال پزشکی و معاینه ی فیزیکی صورت می‌گیرد. پس از معاینه‌ی فیزیکی ممن است اقدامات تشخیصی دیگری نیز صورت گیرد: مانند سونوگرافی داپلر و

داپلکس، ام. آر. اِ، سی‌تی آنژیوگرام، آنژیوگرامِ رگولار